Drukwerk slaat terug!

Ik ben nogal een boekenmens. Huis en kantoor staan er vol mee. Voor een deel is dat zoals ik ben. Ergens moeten wachten zonder iets fatsoenlijks te lezen te hebben, is een angstaanjagend idee. Voor een ander deel is het ook noodzaak. Al die Blaauwberg-leergangen, elke week opnieuw een fris verhaal houden, dat lukt niet met websites en overheidsinformatie. Dat lukt alleen met de bezonken informatie uit boeken. Ook oudere boeken.

Het is maar matig gelukt om het boekenverschijnsel op mijn kinderen over te brengen. Met de beide dochters gaat het nog wel. De oudste leest behoorlijk en aan de jongste durf ik de laatste jaren zelfs wel boeken cadeau te doen.
Met de beide zoons is het een ander verhaal. De eerste praat hoofdschuddend over ‘schijfjes boom’ wanneer hij de stapel boeken op de tafel ziet. Maar ja, hij leeft van film en foto’s, een ‘beelddenker’ noemden we hem vroeger. De tweede is helemaal bar en boos. Dat is geen gewone niet-lezer. Hij is echt tegen boeken. De enige boeken in huis zijn de prenten- en voorleesboeken van de kinderen. Maar voor hemzelf is drukwerk maar raar, overbodig, gevaarlijk. 

Zijn leven is ‘outdoors’: varen op het meer, scooteren op het ijs, kamperen op een eiland. En ook techniek: zijn schuur en erf staan vol met gereedschap en pick-up trucks. Vlakbij staat een enorme camper. En een grote aanhanger voor achter de pick-up truck.

U hebt het wellicht al door: zoon woont niet meer in Nederland. Het meer waar zijn boot over vaart, is het Great Slave Lake in het verre noordwesten van Canada. Dat erf vol techniek ligt in Yellowknife, de enige stad in de Northwest Territories, een provincie met 43.000 mensen. Als Nederland net zo dun bevolkt was als de Northwest Territories, woonden er 1500 mensen, in plaats van 17.5 miljoen. En zou er een hoofdstad zijn met 600 inwoners. Zoon doet in dat lege pioniersgebied – 99% van de Canadezen is er nog nooit geweest – iets aan het grote tekort aan ondernemerschap en technisch personeel.

Yellowknife heeft behoorlijke scholen en voorzieningen. Daaronder een Walmart: zo’n Amerikaanse hypermarkt vol met kunststof, een inpandige McDonalds en de lucht van plastic. Geen cultureel hoogstandje, maar een goede socioloog kan zich overal amuseren. Je verbazen over de enorme auto’s waar zelfs rankgebouwde vrouwen de enorme parkeerplaats mee oprijden. Over wat er daar aan het einde van de wereld te koop is. Over dat alle mensen dezelfde kleding aan hebben. Over het gemak waarmee brede winkeltrolleys met plastic zooi worden volgegooid.

Maar er is ook een Yellowknife Book Cellar. Ik breng daar, als ik zoon opzoek, een paar prettige uren door, bladerend door de collectie ‘Northern Studies’. Zoon kent de zaak niet – vindt het wel goed dat ik er met zijn kinderen dinosaurusboeken ga kopen. Zo kwam ik Up Here tegen, een tijdschrift over dat reusachtige noorden van Canada, met z’n extreme omstandigheden, z’n verbijsterende diversiteit aan oorspronkelijke bewoners en z’n ingewikkelde sociale en ecologische vraagstukken. Gemaakt door gedreven journalisten, die soms 3000 kilometer moeten vliegen om een hoteleigenaar, mijnexploitant of kunstenaar te interviewen.  Afgelopen zomer besloot ik een abonnement te nemen en schreef een mailtje:

The Book Cellar in Yellowknife. Foto: Luisa Esteban/Cabin Radio.

“Since my son and family moved in from The Netherlands, I am a regular visitor to Yellowknife. One of the ‘amenities’ here is buying Up Here, the best allround regional magazine I know. Besides being a great source of stories and visuals about the North, the magazine is for me – as a practicing sociologist – very useful as chronicle of human interaction”.

Het eerste nummer van het abonnement moet nog komen. De post doet er lang over. Maar intussen zijn de bovenstaande zinnen al wel gepubliceerd als lezersbrief in het najaarsnummer van Up Here. Nu heb ik zomaar een band-in-drukvorm met dat verre noorden.

…en hoe ik dat weet? Nou, zoon werd er op aangesproken. ‘Geconfronteerd’, zo voelde hij het zelf.  Een blad bij hem uit de buurt, wat hij niet kent en niet wil kennen, maar waar wel zijn vader in stond.

En waar werd hij aangesproken? Nou, gewoon, in de Walmart, tussen het plastic. Ik gunde mezelf een moment van triomf: drukwerk slaat terug!

Gerelateerde artikelen

De stijfselbaan en Jane & Jane

De stijfselbaan en Jane & Jane Door Aart van Bochove Ik verzorg een inhoudelijk onderdeel in het introductieprogramma van een aantal nieuwe gemeente-ambtenaren. Ik laat twee foto’s zien van de Leidse Stationsweg [...]

Een wachtkamer in de woestijn?

Een wachtkamer in de Afrikaanse woestijn? De opa van mijn echtgenote is in 1900 geboren. Hij verdiende zijn brood met de handel in olie. Niet wat we daar tegenwoordig onder verstaan – [...]

Drukwerk slaat terug!

Drukwerk slaat terug! Ik ben nogal een boekenmens. Huis en kantoor staan er vol mee. Voor een deel is dat zoals ik ben. Ergens moeten wachten zonder iets fatsoenlijks te lezen te [...]

Middenklasse, bubbel of basis?

Middenklasse, bubbel of basis? Ik zit in de kappersstoel. De kapper introduceert een jonge knul, die stage bij hem loopt. De knul wil iets met bitcoins doen en wil mij een cijferopstelling [...]

Meer artikelen

Reflectie terugkomdag Leidenkunde

Reflectie terugkomdag Leidenkunde Door Ute Jansen Voor de deelnemers van onze Leergangen Leidenkunde van de afgelopen jaren organiseren we geregeld een terugkomdag. Een gelegenheid voor een fresh-up, nieuwe inzichten en ontmoetingen met [...]

Goodbye party Magdalena

Recap of Magdalena's goodbye party On March 13th we held a small goodbye party for our colleague Magdalena Palma, who returned to Chile - her home country - after spending four years in [...]

De stijfselbaan en Jane & Jane

De stijfselbaan en Jane & Jane Door Aart van Bochove Ik verzorg een inhoudelijk onderdeel in het introductieprogramma van een aantal nieuwe gemeente-ambtenaren. Ik laat twee foto’s zien van de Leidse Stationsweg [...]

Neem contact op

Neem contact met ons op via bijgaande contactgegevens. Wij komen spoedig met een reactie.

Inschrijven voor onze nieuwsbrief: