De foto op de thumbnail is afkomstig van het betreffende bedrijf

Ad, zo heet hij, vertelt in hoog tempo over de continue innovatie van explosieven. Erg vrolijk word je niet van wat je ziet en hoort. Het is bizar om te zien hoe innovatief de mens kan zijn als het gaat om verwonden en doden van zijn soortgenoten. Intrigerend is het wel. Zeker gezien de aanwezige kennis van Ad. Type man waar je uren naar kan blijven luisteren. Bovendien: zij ruimen deze gruwelijke moordinstrumenten uit de weg. Iets waar je alleen maar respect voor kan hebben.

Tijdens zijn pitch vertelde Ad over zijn gastenverblijf, enkele tientallen meters van waar we stonden. Gebouwd om gasten te ontvangen die hier komen op cursus. Wordt in principe iedere week gebruikt, de cursisten komen van over de hele wereld. Maar het gastenverblijf wordt op dit moment anders gebruikt. Er wonen Oekraïense vluchtelingen; 9 of 11, het exacte getal is me ontschoten. Ad zegt het achteloos, in een korte tussenzin. Na de rondleiding spreek ik hem aan. Hoe zit dat nou precies met dat gastenverblijf? Heb je die dan niet nodig? “Ach”, zegt hij, “mijn gasten kunnen ook wel in een hotel verblijven. Ik belde direct nadat de vluchtelingenstroom op gang kwam naar de wethouder: heb je plek nodig? Ik heb wel ruimte. De gemeente stond erop dat er ook huur werd betaald. Daar heb ik zelf nooit om gevraagd. Ik wist vooraf heel goed dat dit geen tijdelijk ding zou zijn. Het gaat om jaren.” Hij vertelt het zonder opsmuk. Niet op zoek naar complimenten, ook niet naar een tegenprestatie. Hij deed het omdat dit het juiste was om te doen. En hij deed het omdat iets opbouwen en iets bijdragen veel leuker is dan afbreken.

We rijden die avond weer terug naar Leiden. We zetten het chagrijn van de wereld van ons af. En we concluderen; de wereld heeft meer bouwers nodig en minder slopers. De wereld heeft meer mensen als Ad nodig.